فیبر نوری یکی از پیشرفته‌ترین فناوری‌های انتقال داده و ارتباطات است که در ارتباطات عصر حاضر بسیار پرکاربرد است. این فناوری بر اساس اصل انتشار نور درون یک رشته نازکی از شیشه یا پلاستیک بهره می‌برد. در اینجا به تاریخچه فیبر نوری و تحولاتی که از زمان ابتدای ایجاد این فناوری تاکنون رخ داده است، می‌پردازیم: دهه 1950: تحقیقات نخستین در حوزه فیبر نوری در دهه 1950 آغاز شد. در این دهه، علماء و محققان با استفاده از شیشه‌های نازکی که قابل انعطاف بودند، توانستند نشان دهند که نور می‌تواند از طریق انتشار داخلی در شیشه حرکت کند و تا حدی حفظ شود. دهه 1960: در این دهه، فیبرهای نوری اولیه با استفاده از شیشه‌های صنعتی و شیشه‌های نورانی به صورت اساسی توسعه یافتند. تحقیقات بیشتر در زمینه جذب و انتقال نور در فیبرها انجام شد و مشکلات مربوط به افت نور و پراکندگی در این فناوری مورد بررسی قرار گرفت. دهه 1970: در این دهه، فیبرهای نوری به طور گسترده در ارتباطات استفاده شدند. انتقال اطلاعات با سرعت‌های بالا و مسافت‌های طولانی با استفاده از فیبرهای نوری به دستاوردی مهم تبدیل شد. در این دهه، فیبرهای نوری تک حالته (Single-mode) که برای انتقال نور به مسافت‌های بزرگ بهینه شده بودند، معرفی شدند. دهه 1980: در این دهه، تکنولوژی فیبر نوری به طور گسترده در شبکه‌های ارتباطات استفاده شد. با توسعه تکنولوژی تولید و نصب فیبرهای نوری، ارتباطات سریعتر، پایدارتر و با ظرفیت بیشتر فراهم شد. دهه 1990: در این دهه، بهبودهای بزرگی در فیبرهای نوری اتفاق افتاد. فیبرهای مولتی مد (Multi-mode) با قابلیت انتقال اطلاعات در فواصل کوتاه‌تر و به سرعت‌های بالاتر عرضه شدند. علاوه بر این، تکنولوژی DWDM (Dense Wavelength Division Multiplexing) که به انتقال همزمان اطلاعات در باندهای مختلف نوری می‌پردازد، توسعه یافت. دهه 2000 به بعد: در این دوره، فیبرهای نوری بهبود یافته و پیشرفت‌های بزرگی در زمینه سرعت و قابلیت انتقال داده‌ها انجام شد. استفاده از فیبرهای نوری در شبکه‌های FTTH (Fiber to the Home) و اینترنت سریع تغییرات عمده‌ای را در حوزه ارتباطات ایجاد کرد. به طور خلاصه، فیبر نوری در طول سالیان گذشته تحولات چشمگیری را تجربه کرده است و از یک تکنولوژی نوآورانه تبدیل به یکی از اصلی‌ترین روش‌ها برای انتقال داده و ارتباطات در عصر حاضر شده است. با پیشرفت‌های مستمر در فناوری فیبر نوری، انتظار می‌رود که در آینده نیز نقش مهمی در ارتقاء سرعت، پایداری و کارایی شبکه‌ها و ارتباطات ایفا کند.